سقوط و مشخصه های آن در بیماران بستری در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران

چکیده زمینه وهدف: سقوط بیمار از عوامل تهدید کننده ایمنی جسمی و روحی بیماران محسوب می شود و یکی از عوامل افزایش مدت زمان بستری بیماران و هزینه های درمانی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی انواع سقوط در بیماران جهت شناسایی عوامل خطر در بیماران بستری در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، پرونده و برگه گزارش سقوط تعداد 285 بیمار که با روش نمونه گیری خوشه ای در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شده بودند، بررسی شد. داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد حاوی ویژگی های جمعیت شناختی و مشخصات سقوط جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 16 و جداول فراوانی انجام شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد سقوط بیشتر در مردان و در رده سنی بالای 60 سال رخ داده است. همچنین بیشترین موارد شامل سقوط از تخت (6/58 %) در هنگام شب (هفت بعداظهر تا چهار صبح) بود. در 8/35 درصد موارد کسی شاهد سقوط بیمار نبوده و 8/75 درصد از بیماران پس از سقوط به تنهائی قادر به برخاستن نبودند. خراشیدگی، صدمه به سر، صدمات بافت نرم و شکستگی از عوارض سقوط بیماران بوده است. نتیجه گیری کلی: با توجه به شیوع بالای وقوع سقوط بیماران ضروری است تا مدیران با ارائه راهکارهای موثر و پیش بینی عوامل مهم در سقوط بیماران، زمینه مراقبت ایمن در بیماران را فراهم آورند.